Eilandgevoel

Dinsdag 4 mei. De Superdong 2 brengt ons in 2,5 uur naar Phu Quoc, waar we ons weer op de vrije markt van het toeristenvervoer gooien, om niet te zeggen vechtmarkt. Veel tijd om na te denken, krijg je niet want de busjes staan allemaal achter elkaar en dubbel geparkeerd op een smalle pier en als de achterste of de binnenste weg willen, dan moet de rest ook rijden. Is over nagedacht dus time is on their side. Als we vragen wat het kost, krijgen we als antwoord ‘des te voller des te goedkoper’ en na aandringen ’4 dollar’ pp. Dat is veel te veel, maar wat moet je? Dat de prijs zakt bij toenemende klandizie is gelogen, want de 3 dames die na ons instappen, moeten 5 dollar pp betalen! Ja, als je je hier ergens naar toe laat brengen, word je twee keer afgezet. Dat dan wel weer. Sea Star Resort heeft nog plek, ziet er heel redelijk uit dus we blijven bij onze keuze. We zijn nog niet ingecheckt of daar heb je de Alaskanen weer. Die zijn op resortronde om te kijken waar ze een weekje willen doorbrengen voor ze naar Thailand doorgaan. Installeren, bijkomen onder de airco en zwemmen. ’t Water is zo warm, dat Ger schrok toen het bij haar kont kwam; ze dacht even dat ze incontinent was geworden. Om een uurtje of 3 (ja wij weten qua hitte onze tijd te kiezen) besluiten we om naar het dorp te lopen. Als we daar bij de vissershaven aankomen, die er heel leuk uitziet, is Ger een flauwte nabij. Ik moet haar bijbrengen met cocosnotensap (vind ze niet zo lekker), daarna met Pepsi en exotische snacks van een mevrouw met een karretje. Na een half uurtje trekt ze wat bij en we overleggen of we op de zgn. nacht(=avond)markt van Duong Dong zullen eten of bij het resort. ’t Wordt het laatste en via het water- bier- en wodkawinkeltje lopen we weer terug. Soms weet je niet of iets alleen een winkeltje is of ook een huiskamer. De voorgevels van veel huizen zijn helemaal geopend, net als bij winkels. Als de mensen dan bijna geen meubilair hadden en ik zag een paar brommers binnen staan dan dacht ik in het begin dat het de garage was. Ook bij sjiekere huizen, staan de brommers in de huiskamer geparkeerd. Slippers en schoenen daarentegen moeten buiten blijven. Als je langsloopt, zie je dus zo de mensen in de huiskamer bezig met tv kijken, eten, maakt niet uit. En als je in een winkeltje komt, staat daar achter vaak een wandmeubel met tv en nog wat huiskamerachtige zaken, waardoor ik vermoed dat de winkel vaak in de huiskamer is. Ik dacht steeds wat raar dat alle gezinsleden maar steeds in die winkel hangen, maar dat komt vast omdat gezins- en winkelleven door elkaar heen lopen. Tenzij ik het volledig mis heb.