Van oorsprong en gebruiken

Donderdag 29 oktober

Wat een hitte. De hele nacht hebben we de 2 ventilatoren aan gehad. Die aan het plafond draait zo langzaam, dat je het er warm van krijgt als je er naar kijkt. De staande doet het alleen op de laagste stand.
We gaan er vandoor. De verkopers en pousse-pousse mannen, die tijdens het ontbijt voor het hotel hingen om ons bij het weggaan te kunnen vangen, hebben het opgegeven. Het kleine stuk naar Vahombe kunnen we makkelijk lopen.
Waar al die vrachtpirogues vertrekken, ligt nu ook de grote speedboot naar Anakao. Schijnt een leuke plek te zijn zo'n 3 kwartier varen naar het Zuiden. Wie weet is dat ook nog iets voor ons. Ook bij die boot worden passagiers en bagage met de zeboekar aan boord gebracht. Koe die in zee gaat: zeboe. Zo simpel is het, etymologie.

Een goeie wissel, de zeewind waait door de kamer. Voor diefstal hoeven we niet ongerust te zijn, zegt de vervanger van Louve, want er is 24 uur bewaking. Wij zien het niet, maar het zal wel. Eerst naar het Tourist Office. We zijn nu helemaal verslingerd aan de pousse-pousse. Lekker buiten onder een afdakje, je kan goed om je heen kijken en goedkoop.
Het meisje van het VVV ontkent het bestaan van vrachtwagens die naar Salary gaan. De enige mogelijkheid is een auto huren, zegt ze. Een erg deskundige indruk maakt ze niet; nog eens checken bij Louve. Die 4 uur met de boot, waar hij het over had klinkt erg leuk. Aan de andere kant, is het verstandig om zo lang op een smal houten plankje te zitten, alleen met een stel kerels, die weten dat je al je geld en kostbare zaken bij je hebt.

Op naar de tegenoverliggende bank om geld te wisselen. Er staat een lange rij, waar we braaf achter gaan staan. Dan komt de bewaker naar ons toe en zegt dat we met ons paspoort door moeten lopen naar het loket. O, uh....nou..ok. 'Sorry mensen', gebaar ik even naar de rij. Er staat al een klant voor het loket, dus wachten we even achter de privacy-streep.
Komt weer de bewaker en gebaart dat we tot aan het loket moeten doorlopen. Daar wordt het systeem ons duidelijk: de èchte rij staat niet op de vloer, maar ligt in de vorm van documenten op de balie van het loket. Iedereen legt daar op volgorde van binnenkomst z'n identiteitsbewijs plus eventueel ingevulde cheque neer. Daarna hoef je niet in de rij te staan; als je aan de beurt bent, roept de loketman je naam.

Nadat we wat gegeneerd de stapel biljetten hebben opgeborgen, nemen we een poussepousse naar Bo Beach. Volgens de LP een 'expat hangout' met privé strand, kortom dat je denkt, zo zijn we 't gewend. We zijn er aan toe.
De club heet nu Blú, heeft geen privéstrand, maar ziet er wel erg leuk uit. Ruim, beetje folkloristisch ingericht, maar dan op een goeie manier. Ger eet een cevice van vis en ik neem een salade met gerookte vis. Kijk, now we're talking.
Expats zien we niet, wel een buitengewoon lawaaiig mannengezelschap, dat zichzelf erg belangrijk vindt en later voor waarschijnlijk één of ander lokaal krantje wordt geïnterviewd.

Wat nu? Er schijnt een beetje vreemd museum te zijn, Cedratom heet het, net als de universiteit. De jongens van de poussepousses hebben geen idee waar we het over hebben. Er ontstaat grote verwarring, tot er één is, die zegt dat ie het weet. Ik houd het kaartje in de LP er bij en als hij duidelijk verkeerd rijdt, stappen we uit. We lopen wel verder. En waarom we die jongen de plattegrond niet laten zien? Dat deden we al in het begin, maar daar snappen ze met z'n allen niks van. Ons wordt verteld dat deze knullen geen scholing hebben en we denken dat dat klopt.
Wat wij weer niet wisten, want niet in de LP, is dat er een zeemuseum is en daar zijn we vlak bij.
Er tegenover is een Lutherse kerk, waarvan de deur open staat, zo hoort dat. Even binnen kijken. 't Zijn allemaal vrouwen, ook de voorgangster, die spontaan tweestemmig hun liederen zingen. We luisteren even en krijgen wat vriendelijke lachjes, als we laten zien dat we het mooi vinden.
De zoektocht naar Cedratom valt niet mee. Niemand, die we aanklampen kent het. Borden met straatnamen kan je wel vergeten. Nog erger: mensen die een bedrijfje hebben in een bepaalde straat, weten niet eens hoe 'hun' straat heet.
Uiteindelijk gaan we naar de gelijknamige universiteit om het te vragen. Daar waren we al een paar keer langsgereden, maar omdat het zo'n verwaarloosd afgekloven, dood gebouw is, dachten we dat het buiten gebruik was.
Twee deuren naar de straatkant staan open en we kijken zo de volle klassen binnen. Verder is er geen hoofdingang en alle andere deuren zijn met hangsloten dichtgemaakt. Ineens krijgt iemand een helder idee en wijst dat we om de hoek van gebouw heen moeten. Ja hoor, honderd meter verder is een gat in de muur; de ingang van het museum.
Het heeft de afmeting van een flinke woonkamer en we zijn de enige bezoekers. Van rustig wat in de rondte kijken, is geen sprake. Er is één man personeel, die zijn taak niet licht opvat. Hij gaat breeduit voor ons staan en begint zijn verhaal met de vraag:
"Do you have any idea how many tribes we have in Madagascar?" Niet dus.
Hij trekt er een gezicht bij van 'dat raad je nooit'. Ik denk, dan zullen het er vast heel veel zijn en zeg voorzichtig: "Hundred?"
Het zijn er achttien. Ik geloof dat hij een beetje teleurgesteld is, dat ik het hoger had ingeschat. Dit is het begin van een rondleiding langs alle objecten met hun bijbehorende verhalen. Vooral de begrafenisrituelen worden breed uitgemeten.
Intussen staan wij druipend van het zweet en afgemat door het lopen in de drukkende hitte, naar hem te luisteren. Onze haren zijn nat en constant moeten we de druppels van onze neuspunt en onderkaak afwrijven. Hij negeert dat volkomen en gaat maar door. Luisteren kunnen we eigenlijk niet. Al mijn belangstelling is geveinsd en Gerda doet nauwelijks moeite. Op een gegeven moment zegt ze: "Ik moet even gaan zitten" en zijgt neer op de enige stoel in de ruimte, die achter zijn tafeltje.
Even later komt ze er weer bij en wordt direct door hem als paspop gebruikt. Ter illustratie bij een verhaal over de betekenis van kledingstukken, wikkelt hij onverwacht een lap om haar middel. Een andere lap legt hij over haar schouder en het geheel wordt afgemaakt met een strooien hoed. Ze is net Beatrix op werkbezoek en als ik had gedurfd, had ik het uitgeschaterd van het lachen!
Zo'n 3 kwartier later eindigt hij met de twee uitsmijters van de collectie: een fossiel ei van de olifantvogel (vogel van de dag) en een masker met echte mensentanden.

Vlug naar huis, aan het bier en de pastis. Ik snap trouwens ook nooit waarom toeristen in sommige landen 2x zoveel entree moeten betalen als autochtonen. Hier ook.
Ons hotel verzorgt geen avondeten, dus weer terug naar de Blú. De eigenaar is er nu: een 52-jarige, gepensioneerde vreemdelingenlegioenman. Duitser. Hoe we dat weten? Als hij eenmaal begint te praten, houdt hij nooit meer op. Je hebt een breekijzer nodig om er tussen te komen.
Hij heeft overal in Afrika gevochten. Is nu getrouwd met een jonge vrouw van het eiland, hebben een zoontje van 1,5 (Henk!) en ze is zwanger van de tweede. Zo, de eerste minuut van de kennismaking is voorbij!
Hij is een bron van informatie, alleen ik ben ook altijd wat op mijn hoede bij mensen die het allemaal zo verschrikkelijk goed weten. Komt er op neer, dat we met een boot naar Morondava kunnen. Wisten we eigenlijk al. En ook met een 4x4. Ja, weten we ook. We gaan het later serieus bekijken. Eerst gaan we naar het Zuiden: met de speedboot in 3 kwartier naar Anakao. Schijnt de moeite waard te zijn.

Menu van de dag: heerlijke zeevis (capitaine) met groenten en een mooie saus. Daarna thee met een plaatselijke digestief.

Een besluit: als we een poussepousse willen nemen en ze beginnen om ons te lachen of ander stom gedrag te vertonen, dan maken we direct rechtsomkeert en zoeken iemand anders die normaal doet.

Nadat Ger nog een kakkerlak naar buiten heeft gewerkt, kruipen we onder de klamboe. Wat zou de etymologie van klam-boe zijn?