Strandplezier

Woensdag 21 april. Ons vorig verslag over de nachtbus is te vinden onder de link'alle reisverslagen'. Ik weet niet wat er misging, maar het komt niet automatisch tevoorschijn. 't Is maar dat u het weet!
____
Je denkt dat je zwarte koffie krijgt i.p.v. met melk. Maar dat komt omdat je niet beter weet. Gewoon flink roeren en de dikke laag die op de bodem ligt, lost op en geeft de koffie een wat lichtere kleur. Je denkt dat je chocolademelk hebt gekregen, als je daarna een slok neemt. Maar dat komt omdat je niet weet dat het hier gewoon is dat er een chocoladesmaak aan de koffie zit. Ook hier is niet alles wat het lijkt. Zo zijn de monddoekjes die heel veel dames hier dragen echt niet alleen tegen stof en uitlaatgassen. Het woord doekje past trouwens helemaal niet. Het geval bedekt het hele gezicht, behalve uiteraard de ogen en er aan vast zit een decolleté en bovenrug bedekkende slab. In combinatie met de scooterhelm heeft het hetzelfde effect als de sluier bij de moslimvrouwen, alleen de ogen zijn te zien. Voeg daarbij dat er over de blote armen lange handschoenen worden gedragen, die pas ophouden, waar het korte mouwtje begint en je begrijpt: hier is meer aan de hand. Jawel, het schoonheidsideaal, dat luidt hoe witter hoe mooier. Vooral toen wij hier pas rondliepen, werden we veel geprezen om onze huidskleur. En nee, de mannen doen er niet aan mee. Op de fiets naar het strand dus. Bloedheet, maar fietsen bevalt ons hier goed. ’t Geeft ook een beetje ’t gevoel dat je er bij hoort. Over een lange brug steken we de lagune over waaraan Thuan An is gelegen. Het ziet er mooi uit hier. Het eerste wat opvalt op het strand zijn razendsnelle doorzichtig-witte krabben, die als er maar iets in de buurt dreigt de komen, in een gaatje in het zand verdwijnen. Meer krabben dan mensen gelukkig. Op het strand staan enkele houten strandtenten, waar ze ook stoelen verhuren onder een afdak en een soort halfopen huisjes op palen. Dat laatste vinden we wel wat en omdat we zo suf zijn om niet af te dingen, betalen we daar 50.000 Dongen (= 2,5 USD) voor, wat veel te veel is denken we. Soms laat je je toch overdonderen, in dit geval door een zeer goedgebekte jongedame, die ons tegelijkertijd ook een veel te dure ananas wil aansmeren, nee dank u, later misschien. Heerlijk om af te koelen in de zee, die daar net koud genoeg voor is. We zijn het water nog niet uit of de ananasdame is er al weer. Ze vraagt 35.000, we bieden 10.000. Je kan hier zowat over de ananassen lopen, overal waar je kijkt, heb je er een zooitje in beeld. Maar, we krijgen geen deal. Wel bij een andere mevrouw. En het blijft niet bij deze twee verkoopsters, de één gaat, de ander komt. Jong, oud of anderszins gehandicapt. In het begin zijn we tussendoor nog wel wat samen, maar ze volgen elkaar steeds sneller op. Nu ook met meerderen tegelijk en dan blijven ze lekker bij ons hokje hangen. Onze grens wordt bereikt als een man bijna voor ons hok komt zitten en niet van plan is daar nog weg te gaan. Hij verkoopt zelf niks, maar helpt de verkopers door ons hun waar aan te prijzen. De man heeft een heel nare uitstraling, vriendelijk vragen of hij ergens anders wil gaan zitten helpt niet; hij is er duidelijk op uit om ons dwars te zitten. Als hij Gerda op een gegeven moment aanraakt, is de maat echt vol. Het lijkt mij verstandig om de baas van de strandtent er even bij te halen en die het varkentje te laten wassen. Eerst komt er een jongen mee, maar die durft het groepje verkopers niet echt aan te pakken en die man al helemaal niet. Ik denk wel dat hij teruggegaan was om de baas te halen, want die heeft er even later samen met z’n vrouw weinig moeite mee om de stalkers aan te pakken. Maar zoals ik eerder zei… de één gaat, de ander komt en we besluiten om op te stappen. Nog even bij de vissersboten langs, waar de vissers door hun vriendelijkheid weer veel goedmaken. Thi, de ene motorrijder, heeft een goeie timing. Als we gedoucht en zo op het punt staan om naar buiten te gaan, belt hij vanaf de hotelreceptie. We nemen de route, de praktische zaken en de financiën met hem door en maken kennis met z’n maat Chan. Eerste indruk is goed. Zij zetten in op 9 of 10 dagen, wij houden een slag om de arm; we weten niet zeker of we de Mekongdelta met hun in willen. Vertrek morgenochtend om 9 uur.