Bedtijd

Donderdag 29 april. Zouden het toch de grote slabladeren zijn van gisteravond? Ik ben zo ziek als een hond, koorts en diarree. Bij Gerda is het niet zo heftig, maar helemaal bien is ze ook niet. En maar tegen iedereen roepen dat je geen rauwe groentes moeten eten die in het plaatselijke water zijn gewassen. Maar zelf doen we niet anders. Of zou het gif van gisteren nog aan de borden hebben geplakt? Ger doet allerlei nuttige boodschappen, dat kan ik niet zeggen…. Bus naar Saigon bespreken, hotel uitzoeken, ORS oplossen en yoghurtjes voor mij kopen. De eerste is zwaar beschimmeld en de tweede is ruim een week over tijd, maar zo nauw moet je hier niet kijken. In de fabriekjes die we bezochten was geen enkele vorm van bescherming voor ogen, oren of handen. Kinderen worden los en zonder helm per brommer vervoerd. Ook voorop, dan kunnen ze de klap goed opvangen. Da’s nog eens wat anders dan met veiligheidsgordels in je Maxi Cosi. Als je een brommertaxi neemt dan krijg je een helm, nou ja een soort veredeld petje, maar die kan of niet dicht of het bandje zwiept ergens voor je borst. Niet moeilijk over doen. Zelfs de helmen bij Thi en Chan pasten ons van geen kant, bij een beetje flinke wind woeien ze scheef of helemaal naar achter. Andere dingen hebben ze weer wél; als je ineens keihard een elektronische Jingle Bells hoort, dan is dat niet de Kerstman, maar een achteruitrijdende vrachtwagen. Ger komt gelukkig nog tot wat zwemmen en strand, maar ik blijf me de hele dag klote voelen. Ik breng het net op om wat op ‘waarbenjijnu’ te zetten en dan weer gauw in bed. Hopen op betere tijden.